Forum DDN - Drogowskazy do Nieba.

  



Nowy temat  Odpowiedz w temacie  [ Posty: 3 ] 
Przeszukiwarka poniższego WĄTKU:
Autor Wiadomość
Post: 10 lip 2014, o 12:44 
Offline
1000p
1000p

Rejestracja: 28 gru 2006, o 10:35
Posty: 6445
6 sierpnia Przemienienie Pańskie

Obrazek


Dzisiejsza Ewangelia prowadzi nas wraz z Chrystusem, Piotrem, Jakubem i Janem na górę Tabor. Tam Chrystus przemienił się wobec swoich Apostołów. Jego twarz zajaśniała jak słońce, a szaty stały się olśniewająco białe. Apostołowie byli zachwyceni, choć poznali jedynie niewielki odblask wiecznej chwały Ojca, w której po swoim zmartwychwstaniu zasiadł Jezus. To wydarzenie pozostało tajemnicą dla pozostałych uczniów - dowiedzieli się o nim dopiero po wniebowstąpieniu Jezusa.
Zdarzenie to Ewangeliści musieli uważać za bardzo ważne, skoro jego szczegółowy opis umieścili wszyscy synoptycy: św. Mateusz (Mt 17, 1-9), św. Marek (Mk 9, 1-8) i św. Łukasz (Łk 9, 28-36). Również św. Piotr Apostoł przekazał opis tego wydarzenia (2 P 1, 16-18). Miało ono miejsce po sześciu dniach - czy też "jakoby w osiem dni" - po uroczystym wyznaniu św. Piotra w okolicach Cezarei Filipowej (Mt 16, 13-20; Mk 8, 27-30; Łk 9, 18-21).
Św. Cyryl Jerozolimski (+ 387) jako pierwszy wyraził pogląd, że górą Przemienienia Chrystusa była góra Tabor. Za nim zdanie to powtarza św. Hieronim (+ ok. 420) i cała tradycja. Faktycznie, góra Tabor uważana była w starożytności za świętą.
Może dziwić szczegół, że zaraz po przybyciu na górę Apostołowie posnęli. Po odbytej bardzo uciążliwej drodze musieli utrudzić się wspinaczką, zwłaszcza że wędrowali sześć dni od Gór Hermonu.
W Starym Testamencie powszechne było przekonanie, że Jahwe pokazuje się w obłoku (Wj 40, 34; 1 Sm 8, 11). Dlatego w czasie Przemienienia ukazał się obłok, który okrył Chrystusa, Mojżesza i Eliasza. Głos Boży z obłoku utwierdził uczniów w przekonaniu o teofanii, czyli objawieniu się Boga. Dlatego Ewangelista stwierdza, że świadkowie tego wydarzenia bardzo się zlękli.

Girolamo de Sermoneta: Przemienienie Pańskie Termin "Przemienienie Pańskie" nie jest adekwatny do greckiego słowa metemorfothe (por. Mk 9, 2), które ma o wiele głębsze znaczenie. Podczas gdy słowo "przemienienie" oznacza zjawisko zewnętrzne, to słowo greckie sięga w istotę zjawiska. Należałoby więc tłumaczyć, że Chrystus okazał się tym, kim jest w swojej naturze i istocie - Synem Bożym. Przemienienie pozwoliło Apostołom zrozumieć, jak mizerne i niepełne są ich wyobrażenia o Bogu. Chrystus przemienił się na oczach Apostołów, aby w dniach próby ich wiara w Niego nie zachwiała się. Ewangelista wspomina, że Eliasz i Mojżesz rozmawiali z Chrystusem o Jego męce. Zapewne przypomnieli uczniom Chrystusa wszystkie proroctwa, które zapowiadały Mesjasza jako Odkupiciela rodzaju ludzkiego. Wydarzenie to musiało mocno utkwić w pamięci świadków, skoro po wielu latach przypomni je św. Piotr w jednym ze swoich Listów (2 P 1, 16-18).

Uroczystość Przemienienia Pańskiego na Wschodzie spotykamy już w VI wieku. Była ona największym świętem w ciągu lata. Na Zachodzie jako święto obowiązujące dla całego Kościoła wprowadził ją papież Kalikst III z podziękowaniem Panu Bogu za zwycięstwo oręża chrześcijańskiego pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456 r. Wojskami dowodził wódz węgierski Jan Hunyadi, a całą obronę i bitwę przygotował św. Jan Kapistran. Jednak lokalnie obchodzono to święto na Zachodzie już w VII wieku. W Polsce święto znane jest od XI wieku.

Dzisiejsze święto przypomina, że Jezus może w każdej chwili odmienić nasz los. Ma ono jednak jeszcze jeden, radosny, eschatologiczny aspekt: przyjdzie czas, że Pan odmieni nas wszystkich; nawet nasze ciała w tajemnicy zmartwychwstania uczyni uczestnikami swojej chwały. Dlatego dzisiejszy obchód jest dniem wielkiej radości i nadziei, że nasze przebywanie na ziemi nie będzie ostateczne, że przyjdzie po nim nieprzemijająca chwała.

Obrazek

Przemienienie to jednak nie tylko pamiątka dokonanego faktu. To nie tylko nadzieja także naszego zmartwychwstania i przemiany. To równocześnie nakaz zostawiony przez Chrystusa, to zadanie wytyczone Jego wyznawcom. Warunkiem naszego eschatologicznego przemienienia jest stała przemiana duchowa, wewnętrzne, uparte naśladowanie Chrystusa. Ta przemiana w zarodku musi mieć podstawę na ziemi, by do swej pełni mogła dojść w wieczności. W drodze ku wieczności uczeń Jezusa musi być Mu wierny: myślą, słowem i chrześcijańskim czynem.

Chrystus obiecuje, że będziemy królować razem z Nim tam, gdzie - za Piotrem - będziemy powtarzać: "Mistrzu, jak dobrze, że tu jesteśmy". Warunkiem jest to, abyśmy już teraz pamiętali o tym, co dla nas przygotował Bóg, i abyśmy każdego dnia karmili się Jego Słowem i Ciałem. On chce, abyśmy ufnie i wytrwale się do Niego modlili, służyli bliźnim, rozwijając w sobie cnoty. Takie dążenie do przemiany będzie odpowiedzią na zaproszenie św. Pawła: "Przemieniajcie się przez odnawianie umysłu" (Rz 12, 2).


źródło: http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-06a.php3

_________________
+ Z Bogiem i Maryją.


Na górę
Post: 16 lut 2015, o 13:54 
Offline
1000p
1000p

Rejestracja: 28 gru 2006, o 10:35
Posty: 6445
6 sierpnia - Uroczystość Przemienienia Pańskiego


Obchodzimy dziś święto Przemienienia Pańskiego. Liturgia tego dnia wspomina opisane w ewangeliach wydarzenie, przez które Jezus Chrystus objawił swoje bóstwo.


Dzisiejsza Ewangelia prowadzi nas wraz z Chrystusem, Piotrem, Jakubem i Janem na górę Tabor. Tam Chrystus przemienił się wobec swoich Apostołów. Jego twarz zajaśniała jak słońce, a szaty stały się olśniewająco białe. Apostołowie byli zachwyceni, choć poznali jedynie niewielki odblask wiecznej chwały Ojca, w której po swoim zmartwychwstaniu zasiadł Jezus. To wydarzenie pozostało tajemnicą dla pozostałych uczniów ? dowiedzieli się o nim dopiero po wniebowstąpieniu Jezusa.

Zdarzenie to Ewangeliści musieli uważać za bardzo ważne, skoro jego szczegółowy opis umieścili wszyscy synoptycy: św. Mateusz (Mt 17, 1-9), św. Marek (Mk 9, 1-8) i św. Łukasz (Łk 9, 28-36). Również św. Piotr Apostoł przekazał opis tego wydarzenia (2 P 1, 16-18). Miało ono miejsce po sześciu dniach ? czy też ?jakoby w osiem dni? ? po uroczystym wyznaniu św. Piotra w okolicach Cezarei Filipowej (Mt 16, 13-20; Mk 8, 27-30; Łk 9, 18-21).
Św. Cyryl Jerozolimski (+ 387) jako pierwszy wyraził pogląd, że górą Przemienienia Chrystusa była góra Tabor. Za nim zdanie to powtarza św. Hieronim (+ ok. 420) i cała tradycja. Faktycznie, góra Tabor uważana była w starożytności za świętą.

Może dziwić szczegół, że zaraz po przybyciu na górę Apostołowie posnęli. Po odbytej bardzo uciążliwej drodze musieli utrudzić się wspinaczką, zwłaszcza że wędrowali sześć dni od Gór Hermonu.

W Starym Testamencie powszechne było przekonanie, że Jahwe pokazuje się w obłoku (Wj 40, 34; 1 Sm 8, 11). Dlatego w czasie Przemienienia ukazał się obłok, który okrył Chrystusa, Mojżesza i Eliasza. Głos Boży z obłoku utwierdził uczniów w przekonaniu o teofanii, czyli objawieniu się Boga. Dlatego Ewangelista stwierdza, że świadkowie tego wydarzenia bardzo się zlękli.

Termin ?Przemienienie Pańskie? nie jest adekwatny do greckiego słowa metemorfothy, które ma o wiele głębsze znaczenie. Podczas gdy słowo ?przemienienie? oznacza zjawisko zewnętrzne, to słowo greckie sięga w istotę zjawiska. Należałoby więc tłumaczyć, że Chrystus okazał się tym, kim jest w swojej naturze i istocie ? Synem Bożym. Przemienienie pozwoliło Apostołom zrozumieć, jak mizerne i niepełne są ich wyobrażenia o Bogu. Chrystus przemienił się na oczach Apostołów, aby w dniach próby ich wiara w Niego nie zachwiała się. Ewangelista wspomina, że Eliasz i Mojżesz rozmawiali z Chrystusem o Jego męce. Zapewne przypomnieli uczniom Chrystusa wszystkie proroctwa, które zapowiadały Mesjasza jako Odkupiciela rodzaju ludzkiego. Wydarzenie to musiało mocno utkwić w pamięci świadków, skoro po wielu latach przypomni je św. Piotr w jednym ze swoich Listów (2 P 1, 16-18).

Uroczystość Przemienienia Pańskiego na Wschodzie spotykamy już w VI wieku. Była ona największym świętem w ciągu lata. Na Zachodzie jako święto obowiązujące dla całego Kościoła wprowadził ją papież Kalikst III z podziękowaniem Panu Bogu za zwycięstwo oręża chrześcijańskiego pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456 r. Wojskami dowodził wódz węgierski Jan Hunyadi, a całą obronę i bitwę przygotował św. Jan Kapistran. Jednak lokalnie obchodzono to święto na Zachodzie już w VII wieku. W Polsce święto znane jest od XI wieku.

Dzisiejsze święto przypomina, że Jezus może w każdej chwili odmienić nasz los. Ma ono jednak jeszcze jeden, radosny, eschatologiczny aspekt: przyjdzie czas, że Pan odmieni nas wszystkich; nawet nasze ciała w tajemnicy zmartwychwstania uczyni uczestnikami swojej chwały. Dlatego dzisiejszy obchód jest dniem wielkiej radości i nadziei, że nasze przebywanie na ziemi nie będzie ostateczne, że przyjdzie po nim nieprzemijająca chwała.
Przemienienie to jednak nie tylko pamiątka dokonanego faktu. To nie tylko nadzieja także naszego zmartwychwstania i przemiany. To równocześnie nakaz zostawiony przez Chrystusa, to zadanie wytyczone Jego wyznawcom. Warunkiem naszego eschatologicznego przemienienia jest stała przemiana duchowa, wewnętrzne, uparte naśladowanie Chrystusa. Ta przemiana w zarodku musi mieć podstawę na ziemi, by do swej pełni mogła dojść w wieczności. W drodze ku wieczności uczeń Jezusa musi być Mu wierny: myślą, słowem i chrześcijańskim czynem.

Chrystus obiecuje, że będziemy królować razem z Nim tam, gdzie ? za Piotrem ? będziemy powtarzać: ?Mistrzu, jak dobrze, że tu jesteśmy?. Warunkiem jest to, abyśmy już teraz pamiętali o tym, co dla nas przygotował Bóg, i abyśmy każdego dnia karmili się Jego Słowem i Ciałem. On chce, abyśmy ufnie i wytrwale się do Niego modlili, służyli bliźnim, rozwijając w sobie cnoty. Takie dążenie do przemiany będzie odpowiedzią na zaproszenie św. Pawła: ?Przemieniajcie się przez odnawianie umysłu? (Rz 12, 2)...."


źródło:
Brewiarz/RIRM
http://www.radiomaryja.pl/

_________________
+ Z Bogiem i Maryją.


Na górę
Post: 16 lut 2015, o 13:54 
Offline
1000p
1000p

Rejestracja: 28 gru 2006, o 10:35
Posty: 6445
Święto Przemienienia Pańskiego upamiętnia chwilę, w której Chrystus ukazał wybranym apostołom kim jest ze swej natury i istoty. Zanim stali się świadkami cierpień Mistrza, oglądali Go w Boskiej chwale, aby podczas Męki ich wiara nie zachwiała się.

Później, już po Zmartwychwstaniu, przebóstwione Ciało Pana Jezusa także się odmieniło. Relacje ewangeliczne z ostatnich dni przed Wniebowstąpieniem dowodzą, że po tej przemianie trudno było Pana Jezusa rozpoznać. Zdarzało się, że pojawiał się i znikał, albo wchodził do pomieszczeń pomimo zamkniętych drzwi.

Góra Przemienienia

Według starożytnej tradycji - poświadczonej w III w. przez Orygenesa, a potem przez św. Cyryla Jerozolimskiego i św. Hieronima-Przemienienie Pańskie miało miejsce na górze Tabor (588 m n.p.m), wznoszącej się w żyznej dolinie Ezdrelon. Obecnie znajduje się tam okazała bazylika i klasztor franciszkański oraz hospicjum dla pielgrzymów.

Czy to nie intrygujące, że objawienie było skierowane jedynie do trzech wybranych apostołów: Piotra, Jakuba i Jana? Widocznie Pan miał wobec nich jakiś zamysł, skoro ci sami uczniowie jako pierwsi zostali powołani, potem byli jedynymi świadkami wskrzeszenia córki Jaira (5, 37), a w końcu zostali wezwani do trwania z Nim w Ogrodzie Oliwnym. Do tej pory domyślali się tylko, a teraz mogli przekonać się na własne oczy, że On jest oczekiwanym Mesjaszem, Synem Bożym. Takim Go ujrzeli! A ponieważ zabronił im ujawniać to, czego byli świadkami, więc pozostali uczniowie poznali ową tajemnicę dopiero po Wniebowstąpieniu.

Co się stało na górze Tabor?

Wydarzenie opisane w Ewangeliach synoptycznych (Mt 17,1-8; Mk9, 2-10); Łk 9,28-36) ukazuje Pana Jezusa w odblasku wiecznej chwały Ojca. A rozmowa z Mojżeszem i Eliaszem świadczy, że to właśnie On jest Mesjaszem. Eliasz doświadczył kiedyś Bożej obecności na górze Karmel, a Mojżesz na Synaju, więc obaj byli uzdolnieni do przeżycia wizji Bożej chwały, która dla przeciętnego człowieka jest nie do zniesienia.

Kiedy Oblicze Pana Jezusa stało się jasne jak słońce, a jego szaty aż lśniły od bieli, zachwycony Piotr wyznał: ?dobrze, że tu jesteśmy". Chciał nawet rozbić namioty podobne do tego, pod którym zamieszkał Jahwe prowadzący lud wybrany do Ziemi Obiecanej. Chrystusa, Mojżesza i Eliasza zakrył obłok. Na kartach Starego Testamentu obłok był jednym ze znaków obecności Jahwe (Wj 40, 34; 1 Sm 8,11). Tak jak słup ognia prowadził Izraelitów (Wj 13, 21), a potem - po poświęceniu - wypełnił świątynię, jako symbol obecności chwały Bożej (1 Krl 8,10n).

Z obłoku zaś dobiegł głos: ?To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie". Słysząc te słowa, uczniowie zlękli się i upadli na twarz (Mt 17,6). ?Jego słuchajcie", a więc nie poprzestawajcie na kontemplacji Jego chwały, ale czyńcie wszystko co wam każe. Ten głos umocnił w uczniach przekonanie, że są świadkami teofanii, czyli pojawienia się samego Boga. Św. Piotr, jako ?naoczny świadek Jego wielkości", wspominał po latach: ?I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej" (2 P 1, 16-18).

Ku przemianie wewnętrznej

Święto to posiada więc - tak jak Chrzest Pański czy Zesłanie Ducha Świętego - charakter trynitarny, ponieważ obrazowi odmienionego Oblicza Syna Bożego towarzyszy głos Ojca z nieba i światło Ducha Świętego. Na Wschodzie było znane już w VI w., a na Zachodzie wprowadził je Kalikst III, jako wyraz wdzięczności za zwycięstwo krzyżowców nad Turkami osmańskimi pod Belgradem 6 sierpnia 1456 r.

Ale święto jest także zachętą, abyśmy sami starali się przemieniać wewnętrznie na wzór Chrystusa, oraz wielką nadzieją na eschatologiczną przemianę już po zmartwychwstaniu. Wtedy staniemy się uczestnikami Jego nieprzemijającej, boskiej chwały i będziemy mogli powtórzyć za św. Piotrem: ?dobrze, że tu jesteśmy".

Za: Michał Gryczyński, Tajemnica Taboru, Copyright ? by Przewodnik Katolicki (31/2007)

***

KS. PAWEŁ SIEDLANOWSKI
Góra nadziei. Przemienienie Pańskie

6 sierpnia Kościół obchodzi święto Przemienienia Pańskiego. Aby dobrze odczytać to wydarzenie, trzeba sięgnąć głęboko do jego kontekstu biblijnego. On nas wprowadza w zupełnie nowe obszary interpretacyjne.

Aby dobrze odczytać to wydarzenie, trzeba sięgnąć głęboko do jego kontekstu biblijnego. On nas wprowadza w zupełnie nowe obszary interpretacyjne.

Niezrozumienie procentuje uproszczeniami moralizatorskimi (w praktyce często spotykana kaznodziejska figura retoryczna, deformująca przekaz ewangeliczny i czyniąca go niezrozumiałym: Jezus się przemienił, więc i my winniśmy się przemieniać). Pojawia się też triumfalizm w ukazywaniu osoby Mesjasza, zupełnie ignorujący biblijny kontekst wydarzenia (Jezus - potężny władca, pełen majestatu, posiadający nieograniczoną władzę; my, będąc blisko Niego, jakoś w tej rzeczywistości się ?załapujemy?). Ani jedno, ani drugie spojrzenie nie jest właściwe.

W drodze

O przemienieniu Jezusa na górze Tabor piszą wszyscy trzej synoptycy. Spróbujmy prześledzić wydarzenie wg opisu św. Marka - staje się ono integralną częścią większej, spójnej całości. Elementem łączącym wydarzenia opisane w rozdziałach 8,75-10,52 jest droga. Jezus z uczniami idzie z północnej Galilei, przez Kafarnaum, Judeę, Jerycho do Jerozolimy. Podczas wędrówki dokonuje się swoista transformacja. Do tej pory w centrum zainteresowania ewangelisty była misja Chrystusa - cudotwórcy, uzdrawiającego chorych, głoszącego tłumom zasady, na których osadzone jest Królestwo Boże. Podczas wędrówki akcent zostaje przesunięty na kwestię Jego tożsamości i posłannictwa, jak też niewiarę uczniów. Jezus zaczyna otwarcie mówić o konieczności swojej odkupieńczej śmierci, odrzuceniu przez arcykapłanów i lud, o swoim zmartwychwstaniu. Grono dwunastu apostołów nie jest gotowe do przyjęcia tych zapowiedzi, do akceptacji tak radykalnie innego od ich oczekiwań mesjanizmu. Nie potrafią (a może nie chcą) zrozumieć, co to znaczy być uczniem, jakie zasady powinny lec u podstaw przyszłej wspólnoty chrześcijańskiej. Wskutek tego ciągle coś ?zgrzyta?, nie ma wewnętrznej komunikacji.

Nieprzypadkowo bezpośrednio wejście na górę Tabor poprzedzają inne wydarzenia: wyznanie Piotra (nagrodzenie go, a zaraz potem surowa nagana: ?Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie?), słowa Jezusa określające warunki naśladowania Go (?Jeśli kto chce pójść za Mną, nich się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje?). Fundamentalne znaczenia ma nowe zdefiniowanie pojęcia uczeń: skoro Mesjasz musi przyjąć przemoc i odrzucenie, to ten, kto chce pójść za Nim, winien być gotowy do porzucenia postawy kurczowego trzymania się życia, szukania siebie za wszelką cenę. Musi stać się sługą wszystkich. Na tych zasadach ma być zbudowany nowy porządek świata.

Pieczęć wiarygodności

Dopiero po takim wstępie możliwe jest właściwe zrozumienie, co tak naprawdę wydarzyło się na Taborze. Na pewno celem Przemienienia nie była demonstracja cudowności, Boskiej potęgi czy wizualizacja początku ?nowej ery?. Apostołowie - i nie tylko przecież oni - mieli do czynienia z mocą Chrystusa wiele razy. Widzieli Go uzdrawiającego chorych, rozmnażającego chleb, wyrzucającego złe duchy. Pan Bóg nie potrzebuje ?fajerwerków?, aby siebie objawić. Przemienienie miało być umocnieniem, pieczęcią uwiarygodniającą wcześniejsze trudne słowa. Nakaz: ?To jest Mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie?, który został skierowany z obłoków do uczniowskiej elity (Piotr, Jakub i Jan), stał się centralnym punktem wydarzenia na szczycie góry. Nie olśniewająco białe odzienie Jezusa, nie obecność Mojżesza i Eliasza (przedstawicieli Prawa i Proroków), ale właśnie autorytet Boga Ojca, wezwanie do posłuszeństwa słowu Syna Bożego zawierają w sobie uniwersalizm przesłania, które mimo upływu czasu się nie zdezaktualizowało. Piotr zrozumiał to później. Pisał po latach: ?I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej. Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach? (2P 1,16-19). Słowo Boga zostało spięte z wiarą, jego przyjęcie, w postawie uległości posłuszeństwa, ukazane jest jako konieczny warunek właściwego odczytania istoty religii. Św. Paweł w Liście do Rzymian ujął to potem bardzo trafnie i zwięźle: ?Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa? (Rz 10, 17).

Miłość nie zna lęku

Egzegeci zwracają uwagę na lęk, jaki towarzyszył apostołom (?[Piotr] nie wiedział bowiem co mówić, tak byli przestraszeni?), a który św. Marek (znający epizod z relacji właśnie Piotra) akcentuje. Nie spodziewali się takiej wizji, totalnie ich zaskoczyła. Dlaczego? Mimo tego, co do tej pory widzieli i o czym słyszeli, ich wiara była bardzo wątła. Wyobrażenie Mesjasza też zostało skrojone na ułomną ludzką miarę. Choć wydawało się im, że jest inaczej, byli ciągle jeszcze na początku drogi wiodącej do zrozumienia wszystkiego, co się w ich obecności dokonywało. Czy to rozumieli? Jeszcze nie. Wkrótce potem w drodze do Kafarnaum posprzeczali się bowiem między sobą o to, kto z nich jest największy (Mk 9, 33-37)... Człowiek boi się wtedy, gdy zagrożony jest jego subiektywnie rozumiany interes, stabilność wyobrażeń o świecie, gdy staje wobec kogoś potężniejszego od siebie, dostrzegając w nim zagrożenie - nawet jeśli jest to Bóg. Właściwie rozumiana wiara ten dystans niweluje, oczyszcza z lęku.

Schodząc z góry Tabor, uczniowie Jezusa nie byli jeszcze w pełni świadomi tego, co się stało. Zrozumieli to dopiero później.

Droga ucznia

Przemienienie Jezusa na górze Tabor pokazuje, jak trudna i długa droga wiedzie do tego, aby stać się uczniem. Łatwo jest przyjąć Jezusa triumfującego, potężnego. Umysł buntuje się, gdy jawi się On jako pokorny, bezradny, skazany na ludzką nienawiść i kiedy każde siebie w tym naśladować. Ludzka logika podpowiada inaczej. Przemienienie Jezusa na górze Tabor o tyle można traktować w kategoriach moralnych jako wezwanie do własnej, wewnętrznej przemiany, o ile nie stracimy z horyzontu jej właściwego kierunku, tzn. gotowości do tracenia życia, brania na barki krzyża i podążania za Chrystusem. Światło, eschatologiczne wizje, głos z nieba, opisywane przez ewangelistów, owszem, pieczętują słowa, są umocnieniem, ale nigdy nie mogą być celem samym w sobie. One jedynie podprowadzają do prawdy o Bogu i człowieku. A ta najpewniej objawiła się na krzyżu. Dlatego następnym szczytem, na który udał się Jezus z uczniami, jest Golgota.

Copyright ? by Echo Katolickie 31/2011

***

Jan Paweł II
CHWAŁA TRÓJCY ŚWIĘTEJ W PRZEMIENIENIU
Audiencja generalna. 26 kwietnia 2000


1. Podczas Oktawy Wielkanocnej, którą traktujemy jako jeden wielki dzień, liturgia niestrudzenie powtarza orędzie zmartwychwstania: ?Jezus naprawdę zmartwychwstał!? Orędzie to otwiera przed całą ludzkością nowy horyzont. W zmartwychwstaniu staje się rzeczywistością to, co w Przemienieniu na górze Tabor było osłonięte tajemnicą. Wtedy to Zbawiciel odsłonił przed Piotrem, Jakubem i Janem cud chwały i blasku, potwierdzony głosem Ojca: ?To jest mój Syn umiłowany? (Mk 9, 7).

Podczas świąt paschalnych słowa te ukazują nam w całej pełni swą prawdę. Umiłowany Syn Ojca, Chrystus ukrzyżowany i umarły, zmartwychwstał dla nas. W Jego świetle my, wierzący, widzimy światło i ?podniesieni przez Ducha Świętego ? jak głosi liturgia Kościołów Wschodnich ? sławimy współistotną Trójcę Świętą przez wszystkie wieki? (Wielkie Nieszpory Przemienienia Chrystusa). Z sercem przepełnionym radością paschalną wstępujemy dziś w duchu na górę świętą, wznoszącą się nad niziną galilejską, by kontemplować wydarzenie, które tam się dokonało i które poprzedziło wydarzenia wielkanocne.

2. Chrystus jest w centrum Przemienienia. Ku Niemu zwracają się dwaj świadkowie Pierwszego Przymierza: Mojżesz, pośrednik Prawa oraz Eliasz, prorok Boga żywego. Ogłoszone przez Ojca Bóstwo Chrystusa wyrażają również symbole, sugestywnie opisane przez św. Marka. Mamy bowiem światło i biel, wyobrażające wieczność i transcendencję: ?Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła? (Mk 9, 3). A potem obłok, znak obecności Boga na drodze Wyjścia Izraela oraz w namiocie Przymierza (por. Wj 13, 21-22; 14, 19. 24; 40, 34. 38).

Wschodnia liturgia Jutrzni Przemienienia głosi: ?Niezmienne światło światła Ojca, o Słowo, w twoim jaśniejącym blasku widzieliśmy dzisiaj na górze Tabor światło, które jest Ojcem, oraz światło, które jest Duchem, światło oświetlające wszelkie stworzenie?.

3. Ten tekst liturgiczny podkreśla trynitarny wymiar przemienienia Chrystusa na górze. Wyraźna jest bowiem obecność Ojca poprzez objawiający Go głos. Chrześcijańska tradycja dostrzega tam jednocześnie obecność Ducha Świętego poprzez odniesienie do podobnego wydarzenia, jakim był chrzest nad Jordanem, gdzie Duch zstępował na Chrystusa w postaci gołębicy (por. Mk 1, 10). Wydane przez Ojca polecenie: ?Jego słuchajcie!? (Mk 9, 7) zakłada bowiem, że Jezus napełniony jest Duchem Świętym, dlatego też Jego słowa są ?duchem i są życiem? (J 6, 63; por. 3, 34-35).

Można więc wstąpić na górę, by tam się zatrzymać, oddać się kontemplacji i zanurzyć się w tajemnicy Bożego światła. Tabor reprezentuje wszystkie góry prowadzące nas do Boga, zgodnie z ulubioną wizją mistyków. Inny tekst Kościoła Wschodniego zachęca nas do owego wchodzenia na górę i ku światłu: ?Przyjdźcie narody, pójdźcie za mną! Wstąpmy na świętą i niebieską górę, zatrzymajmy się duchowo w mieście Boga żywego i wpatrujmy się w duchu w Bóstwo Ojca i Syna, jaśniejące blaskiem w Jednorodzonym Synu? (troparion na zakończenie Kanonu św. Jana Damasceńskiego).

4. W Przemienieniu nie tylko kontemplujemy tajemnicę Boga, przechodząc ze światłości do światłości (por. Ps 36 [35], 10), lecz zostajemy wezwani do słuchania skierowanego do nas słowa Bożego. Ponad słowem Prawa u Mojżesza i proroctwa u Eliasza rozbrzmiewa słowo Ojca, odsyłające do głosu Syna, jak przed chwilą przypomniałem. Przedstawiając ?umiłowanego Syna?, Ojciec wzywa, aby Go słuchać (por. Mk 9, 7).

Komentując scenę Przemienienia, Drugi List św. Piotra wyraźnie podkreśla słowa Ojca. Jezus Chrystus ?otrzymał (...) od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu: ´To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie´. I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej. Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach? (2 P 1, 17-19).

5. Oglądanie i słuchanie, kontemplacja i posłuszeństwo stanowią więc drogi prowadzące nas na świętą górę, na której Trójca Święta objawia się w chwale Syna. ?Przemienienie daje nam przedsmak chwalebnego przyjścia Chrystusa, ´który przekształci nasze ciało poniżone na podobne do swego chwalebnego ciała´ (Flp 3, 21). Przypomina nam również, że ´przez wiele ucisków trzeba nam wejść do Królestwa Bożego´ (Dz 14, 22)? (KKK, 556).

Jak sugeruje duchowość Kościoła Wschodniego, liturgia Przemienienia ukazuje w trzech apostołach ? Piotrze, Jakubie oraz Janie ? ludzką ?triadę? kontemplującą Boską Trójcę. Podobnie jak trzej młodzieńcy w piecu ognistym z Księgi Daniela (3, 51-90) liturgia ?błogosławi Boga Ojca Stwórcę, wysławia Słowo zstępujące im na pomoc i zmieniające ogień w rosę, i wychwala Ducha Świętego, darzącego wszystkich życiem przez wieki? (Jutrznia święta Przemienienia).

My również modlimy się do Chrystusa przemienionego słowami Kanonu św. Jana Damasceńskiego: ?Uwiodłeś mnie budząc pragnienie Ciebie, o Chryste, i przemieniłeś mnie Twą Boską miłością. Spal moje grzechy w ogniu niematerialnym i zechciej napełnić mnie Twą słodyczą, abym przeżywając wielką radość, sławił Twoje objawienia?.

Do Polaków uczestniczących w audiencji generalnej:

Dzisiejsza katecheza ukazywała związek pomiędzy zmartwychwstaniem a przemienieniem Pańskim. Przemienienie Pańskie było jak gdyby zapowiedzią, figurą, najbliższą figurą zmartwychwstania. Objawiła się w nim Trójca Święta ? Ojciec, Syn i Duch Święty. Ojciec, który wskazując na Syna tym, którzy uczestniczyli, to znaczy uczniom, mówi: ?Oto Syn mój najmilszy, w Nim mam upodobanie?. To wszystko było przygotowaniem do wydarzeń Wielkiego Tygodnia, do męki Chrystusa, śmierci i zmartwychwstania. Szczęść Boże wszystkim pielgrzymom z Polski!



żródło:
http://www.opoka.org.pl/aktualnosci/new ... 62&s=opoka

_________________
+ Z Bogiem i Maryją.


Na górę
Wyświetl posty nie starsze niż:  Sortuj wg  
Nowy temat  Odpowiedz w temacie  [ Posty: 3 ] 


Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 26 gości


Nie możesz tworzyć nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów

Przejdź do:  
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.
Czytając to Forum DDN, wyrażam swoją Miłość do Maryi i Jezusa Chrystusa, wierząc w Jego Wszechmoc i Miłosierdzie.

"Od Prawdy zależy przyszłość naszej Ojczyzny" - święty Jan Paweł II

Sanktuarium Matki Bożej Kębelskiej w Wąwolnicy Jezu Ufam Tobie!